mandant

mandant

mandant, ante [ mɑ̃dɑ̃, ɑ̃t ] n.
• 1789; de mander
Dr. Personne qui confère un mandat à une autre (le mandataire). commettant. Le mandant, les mandants d'un fondé de pouvoir. Les électeurs sont les mandants de leur élu.

mandant, mandante nom (de mander) Personne qui, par un mandat, donne à une autre pouvoir de la représenter dans un acte juridique. ● mandant, mandante (difficultés) nom (de mander) Sens 1. Mandant = personne qui, par un mandat, donne à qqn le pouvoir de la représenter. 2. Mandataire = personne qui a reçu de qqn, par un mandat, le pouvoir de la représenter.

mandant, ante
n. DR Personne qui donne mandat à qqn de faire qqch.

⇒MANDANT, -ANTE, subst.
Personne qui donne mandat à une autre de faire quelque chose en son nom. Les véritables chefs des sociétés anonymes et de leurs groupements manipulent le dividende au mieux de leurs intérêts ou de ceux de leurs mandants (PERROUX, Écon. XXe s., 1964, p. 622). C'est essentiellement en tant qu'électeurs que les citoyens manifestent leur intérêt pour la chose publique. Le chef de l'État, élu au Suffrage universel, désigne le Gouvernement qui les administre. Leurs représentants élus ont la faculté de « renverser » ce gouvernement en exprimant en principe, ainsi, l'avis de leurs mandants (BELORGEY, Gouvern. et admin. Fr., 1967, p. 172). V. mandataire ex.
Prononc. et Orth. :[], fém. [-]. Att. ds Ac. dep. 1835. Étymol. et Hist. 1789 (MIRABEAU, peint par lui-même, t. 2, p. 161). Part. prés. subst. de mander. Cf. le part. prés. mandant utilisé surtout dans le domaine médical de 1478 (GUY DE CHAULIAC, Guidon, f° 35 ds SIGURS, p. 357 et 569) à 1598 (ds GDF., s.v. mander). L'angl. mandant « celui qui donne mandat » est att. dep. 1681 ds NED. Fréq. abs. littér. :36.

mandant, ante [mɑ̃dɑ̃, ɑ̃t] n.
ÉTYM. 1789; p. prés. de mander.
Dr. Personne qui confère un mandat (2.) à une autre (le mandataire). Commettant. || Le mandant, les mandants d'un fondé de pouvoir, d'un délégué ( Délégant), d'un représentant. || Les électeurs sont les mandants de leur élu.
1 Le droit de choisir son représentant par soi-même diffère si essentiellement du droit de déléguer ce choix à un autre, qu'il importe de supprimer toutes les filières qui permettent de détourner le choix des premiers mandants.
Mirabeau, Collection, t. II, p. 387.
2 Le mandant est tenu d'exécuter les engagements contractés par le mandataire, conformément au pouvoir qui lui a été donné.
Code civil, art. 1998.
CONTR. Mandataire.

Encyclopédie Universelle. 2012.

Игры ⚽ Нужно сделать НИР?

Regardez d'autres dictionnaires:

  • Mandant(in) — Mandant(in) …   Deutsch Wörterbuch

  • mandant — MANDÁNT, Ă, mandanţi, te, s.m. şi f., adj. (Persoană) pentru care se încheie un act juridic. – Din fr. mandant. Trimis de claudia, 13.09.2007. Sursa: DEX 98  mandánt s. m., adj. m., pl. mandánţi; …   Dicționar Român

  • Mandant — Sm Klient eines Rechtsanwalts per. Wortschatz fach. (20. Jh.) Entlehnung. Eigentlich der Anvertrauende zu l. mandāre anvertrauen, beauftragen .    Ebenso nndl. mandant, ne. mandator, nfrz. mandant, nnorw. mandant; Mandat. lateinisch l …   Etymologisches Wörterbuch der deutschen sprache

  • Mandant — steht für: den Kunden eines Unternehmensberaters, Vermögensverwalters, Immobilienmaklers, Insolvenzverwalters den Auftraggeber eines Rechtsanwalts oder Steuerberaters, siehe Mandat (Recht) eine technische Einrichtung in einem Softwaresystem,… …   Deutsch Wikipedia

  • Mandant — (v. lat.), s.u. Mandatum 3) …   Pierer's Universal-Lexikon

  • Mandant — (lat.), s. Mandat …   Meyers Großes Konversations-Lexikon

  • Mandant — Contrat de mandat Pour les articles homonymes, voir Mandat …   Wikipédia en Français

  • Mandant — ↑ Mandantin Auftraggeber, Auftraggeberin, Klient, Klientin, Kunde, Kundin. * * * Mandant,der:⇨Auftraggeber(1) MandantKlient,Auftraggeber,Kunde …   Das Wörterbuch der Synonyme

  • Mandant — Man·dạnt der; en, en; jemand, der einen Rechtsanwalt damit beauftragt hat, ihn (vor Gericht) zu vertreten ≈ Klient: Der Verteidiger beantragt Freispruch für seinen Mandanten || NB: der Mandant; den, dem, des Mandanten || hierzu Man·dạn·tin die; …   Langenscheidt Großwörterbuch Deutsch als Fremdsprache

  • Mandant — Mandat »Auftrag, ‹Vertretungs›vollmacht; Amt eines ‹gewählten› Abgeordneten«: Das Wort wurde in der Kanzleisprache des 14. Jh.s aus lat. mandatum »Auftrag, Weisung« entlehnt, dem substantivierten Part. Perf. von lat. mandare »übergeben,… …   Das Herkunftswörterbuch

Share the article and excerpts

Direct link
Do a right-click on the link above
and select “Copy Link”